Zmarł major Zbigniew Lazarowicz „Bratek”
Środa, 04 Październik 2017
29 września br. o godzinie 18:26, w otoczeniu rodziny, odszedł na „wieczną wartę” major Zbigniew Lazarowicz pseudonim „Bratek” – żołnierz Armii Krajowej, uczestnik akcji „Burza” i bitwy na Kałużówce, dowódca Plutonu AK Gumniska, członek Zrzeszenia „Wolność i Niezawisłość”, Honorowy Obywatel Miasta Dębicy, syn podpułkownika Adama Lazarowicza „Klamry”.
Zbigniew Lazarowicz był postacią niezwykłą, wielkim patriotą całym sercem oddanym ziemi dębickiej, jej mieszkańcom, Bogu i Ojczyźnie. Całe swoje życie poświęcił działalności na rzecz wolnej Polski. Za działalność na rzecz Dębicy i jej mieszkańców w okresie II wojny światowej, walkę o niepodległą Polskę, kultywowanie pamięci ojca Adama Lazarowicza „Klamry” i uczenie patriotyzmu młodego pokolenia dębiczan. Zbigniew Lazarowicz w listopadzie 2016 roku decyzją Rady Miejskiej w Dębicy uhonorowany został odznaczeniem Honorowy Obywatel Miasta Dębicy. Przez całe życie miał nadzieję na odnalezienie grobu zamordowanego przez UB w 1951 roku w więzieniu na Mokotowie Ojca Adama Lazarowicza „Klamry”. Niestety nie doczekał tej chwili.
Przez szereg lat uczestniczył w spotkaniach z młodzieżą i kombatantami na Kałużówce. Ostatnie takie spotkanie z majorem Zbigniewem Lazarowiczem odbyło się 28 sierpnia 2017 r. podczas obchodów 73.rocznicy bitwy na Kałużówce i akcji „Burza”.
Zbigniew Lazarowicz zmarł we Wrocławiu 29 września br. w wieku 92 lat. Pogrzeb „Bratka” odbędzie się 5 października na cmentarzu Św. Wawrzyńca we Wrocławiu.
Życiorys majora Zbigniewa Lazarowicza
Zbigniew Lazarowicz żołnierz Armii Krajowej pseudonim „Bratek”, dowódca plutonu AK Gumniska, uczestnik Bitwy na Kałużówce. Urodził się 27 września 1925 roku w Jaśle jako pierwszy syn Adama Lazarowicza i Jadwigi z domu Ojak. W latach trzydziestych XX wieku rodzina Lazarowiczów przeprowadziła się z Jasła do Gumnisk – Fox koło Dębicy, gdzie ojciec Zbigniewa został kierownikiem miejscowej szkoły powszechnej.
Ojciec Zbigniewa Lazarowicza, Adam z chwilą wybuchu II wojny światowej, we wrześniu 1939 roku po ewakuacji Ośrodka Zapasowego Krakowskiej Brygady Kawalerii z koszar w Dębicy został ostatnim komendantem miasta Dębica. Od roku 1940 był komendantem Placówki Związku Walki Zbrojnej Dębica „Działo” i komendantem Obwodu ZWZ Dębica „Dziekania” i „Deser”. Po przeniesieniu w 1941 roku siedziby komendy Obwodu do Gumnisk do pracy konspiracyjnej zaangażował swojego najstarszego syna Zbigniewa, który przyjął pseudonim „Bratek”. Od stycznia 1942 Zbigniew Lazarowicz był żołnierzem Związku Walki Zbrojnej. Uczestniczył w kursach tajnego nauczania zdając maturę w 1943 roku w Sędziszowie Małopolskim oraz w konspiracyjnym kursie wojskowym otrzymując stopień podchorążego.
W 1944 roku Zbigniew Lazarowicz został dowódcą plutonu AK Gumniska, który w czasie akcji „Burza” wchodził w skład kompanii AK Dębica pod dowództwem Leona Kloca pseudonim „Jasny”. Na czele tego plutonu Zbigniew Lazarowicz dowodził w działaniach w ramach wzmożonej działalności dywersyjnej oraz w czasie akcji „Burza” w tym podczas pacyfikacji Gumnisk i Braciejowej oraz w czasie bitwy na Kałużówce dowodząc m.in. żołnierzami pochodzącymi z Dębicy.
Po wojnie Zbigniew Lazarowicz razem z ojcem Adamem był ścigany przez Urząd Bezpieczeństwa Publicznego za działalność w Armii Krajowej oraz zaangażowanie w struktury organizacji podziemia antykomunistycznego : „NIE”, Delegatury Sił Zbrojnych oraz Zrzeszenia „Wolność i Niezawisłość”.
W 1947 roku razem z ojcem został aresztowany i był przesłuchiwany w Ministerstwie Bezpieczeństwa Publicznego. Ojciec Zbigniewa, Adam Lazarowicz za działalność w Zrzeszeniu „Wolność i Niezawisłość” został skazany na 4 - krotną karę śmierci. Wyrok wykonano 1 marca 1951 roku w więzieniu mokotowskim w Warszawie. Razem z Adamem Lazarowiczem tego dnia zostało straconych 6 innych członków Zarządu Głównego WiN.
W latach 1980 – 1981 i w okresie stanu wojennego Zbigniew Lazarowicz był członkiem „Solidarności”. W 1982 roku był internowany w więzieniu w Nysie. Jest współtwórcą podziemnej struktury wydawniczej, zajmował się drukiem i kolportażem podziemnych wydawnictw dla wrocławskiej „Solidarności Walczącej”.
Zbigniew Lazarowicz ożenił się z Haliną z domu Radzikowską. Państwo Lazarowiczowie mają czworo dzieci: Romualda, Annę, Mariusza i Przemysława.
Po 1989 roku Zbigniew Lazarowicz zaangażował się w działalność Związku Żołnierzy Armii Krajowej, był członkiem założycielem Zarządu Głównego Związku Żołnierzy Armii Krajowej w Krakowie oraz założycielem i członkiem Zarządu Głównego światowego Związku Żołnierzy AK.
Mimo tego, że na stałe mieszka we Wrocławiu wielokrotnie przyjeżdżał na spotkania do Dębicy, gdzie spotykał się ze swoimi kolegami z konspiracji oraz uczniami dębickich szkół. Każdego roku od kilkudziesięciu lat Zbigniew Lazarowicz przyjeżdża także na uroczystości rocznicowe z okazji bitwy na Kałużówce, gdzie dzieli się z uczestnikami uroczystości wspomnieniami z okresu wojny i daje im niezapomnianą i jedyną w swoim rodzaju lekcję lokalnej historii i patriotyzmu.
Historię swoją i swojego ojca oraz wielu towarzyszy broni, przyjaciół z konspiracji i żołnierzy AK zawarł na kartach kilku publikacji m.in. wspomnień o swoim ojcu Adamie Lazarowiczu pt. „Klamra – mój ojciec”. Zbigniew Lazarowicz był także konsultantem przy produkcji filmów historycznych m.in. „WiN – ostatnia nadzieja” – filmu wyróżnionego na festiwalu w Gdyni w 2015 roku. Jest także Honorowym Członkiem Komitetu Budowy Pomnika Ofiar Katastrowy Smoleńskiej w Dębicy.
Za zasługi dla wolności i niepodległości Polski został odznaczony Krzyżem Walecznych, czterokrotnie Medalem Wojska i Krzyżem Partyzanckim. Był ostatnim żyjącym dowódcą biorącym udział w bitwie na Kałużówce.
